Of hij nu op een overdekt podium staat te zingen in Oordegem, tijdens "Kai Pot" in Turnhout, in jeugdclub "De Spiraal" in Geraardsbergen, in een spiegeltent in Bunsbeek, in "De Europahal" in Tielt of in de "Ethias Arena" in Hasselt tijdens het "Schlagerfestival", Sam Gooris voelt zich overal prima thuis, met nét voor zijn optreden nog snel een pintje en even vlug een sigaret, en oeps, hij is weer klaar om zijn fans een onvergetelijke namiddag of avond te bezorgen. Een slogan als "alles kits achter de rits" schuwt hij niet en dat maakt de sfeer alleen maar Vlaamser en volkser.

Sam wordt de tiende april 1973 als Sam Gooris in Bonheiden geboren in een gezin van drie jongens waarvan hij de jongste is. Alleen Sam blijkt muzikaal te zijn. Vader, luchthavenmeester in Zaventem, is een stevige fan van Fats Domino en moeder van Corry Konings wat haar niet belet tijdens een of andere crochetwedstrijd een liedje van haar idool te zingen. Op de Leuvensesteenweg in Muizen gaat moeder elke dag als haarkapster aan de slag. In het begin van hun huwelijk baatten zij nog in Muizen een café uit dat zij van hun ouders hadden overgenomen, maar na een tijdje doen zij dat van de hand en zoeken elk een andere job. Sam keek vroeger graag film, hij ging regelmatig naar de bioscoop en een van de eerste films die hij daar in 1978 ziet en een enorme indruk op hem maakt, is "Grease" met in de hoofdrollen John Travolta en Olivia Newton-John. Acteurs die zingen en dansen tegelijk, dat vindt Sam wel wat. HIj zal nooit vergeten dat hij tijdens een vakantie in de Ardennen, waar een avond werd georganiseerd waar de kampbewoners hun kunnen konden etaleren, onder luid applaus uit die film Greased Lightning zong.

Sam loopt lagere school in zijn geboortedorp Muizen in de buurt van Mechelen en trekt vanaf het vijfde leerjaar naar de Rijksmiddelbare school (RMS) in Mechelen-Stad. Maar Sam kan nergens zijn draai vinden. Hij loopt school tot zijn achttiende en passeert in die periode negen verschillende scholen. Niet dat hij geen brave jongen is, maar aan het onderwijs heeft Sam een broertje dood. Tussendoor volgt hij op zijn zeventiende een jaar lang notenleer aan het conservatorium van Mechelen. Omdat zingen hem wel ligt, volgde hij al vanaf zijn veertiende zangles met nadien dictie en logopedie. Na zijn achttiende gaat Sam in Mechelen de richting mannequin-fotomodel volgen via deeltijds onderwijs. Dat is gemakkelijk meegenomen, want hij moet maar twee halve dagen naar de les en voor de rest kan hij zich met zijn carrière bezighouden. Modeshows heeft Sam nooit gelopen en een aantrekkelijke snoet had hij niet om zich tijdens fotoshoots van zijn beste kant te tonen. Hij had de jaren voordien trouwens aardig wat klappen moeten incasseren, niet tijdens een café- of straatgevecht of zo, maar vanaf zijn negende tot zijn zestiende ging hij in zijn vrije uren samen met zijn twee broers boksen.

Wanneer het playbacken een rage wordt, springt Sam mee op de trein en kruipt in de huid van Urbanus, Toon Hermans, Michael Jackson en Freddy Mercury. Vooral Shakin' Stevens draagt zijn voorliefde weg. Hij zal later tijdens zijn optredens veel van Shakin's danspasjes overnemen. De hits Mary Mary en Oh Julie van Shakin' Stevens krijgen tijdens die vele playbackshows vaak de voorkeur. In 1989 wint hij met deze imitaties zelfs een Belgisch kampioenschap. Het synchroon lippen met de liedjes van de artiesten in kwestie, wat niet altijd even gemakkelijk is, boeit Sam het meest. Iets later ontmoet hij studio-eigenaar en producer Jack Rivers die met hem een eerste plaatje gaat opnemen "Laat mij nu zingen", geschreven door Angelo Crisci die eerder samen met Jean-Paul Furnemont "J'aime la vie" voor Sandra Kim had gecomponeerd. De Nederlandse tekst werd geschreven door Danny Breban uit Bilzen. Gedurende het eerste halfjaar wordt Johnny White de manager van Sam, maar dat is niet wat Sam ervan verwachtte. Hij moet vaak gaan optreden in "De Witte Hoeve", een eigen zaak van Johnny, en die samenwerking ziet hij na een tijdje niet meer zitten en hij gaat voort met Jack Rivers als zijn manager en mentor. In 1989 duikt Gooris even in een kleine bijrol op in de film "Blueberry Hill" van Robbe De Hert met in de hoofdrollen Babette van Veen en Michael Pas. Sam speelt daarin de rol van Jean-Pierre Van Miert, een buitenbeentje op school, een rol hem op het lijf geschreven.

Vanaf 1989 gaat Sam dus in zee met Jack Rivers. Die had hij eerder dat jaar ontmoet in de coulissen van "Tien om te Zien" bij VTM tijdens een opname in Denderleeuw. Sam had een wedstrijd gewonnen waarbij hij een dag lang backstage dat televisiegebeuren mocht volgen. Op een bepaald moment hebben zij een stand-in nodig om een van de dansers te vervangen en Sam danst zich blijkbaar in de kijker, vooral in de kijkers van Jack Rivers. Twee dagen later doet Sam een stemtest in de studio's van Jack, hij zingt daar "Too Many Broken Hearts" van Jason Donovan, en iets later ligt het al eerder genoemde "Laat mij nu zingen" in de winkel. Dat singletje wordt geen hit, maar levert Sam wel wat optredens op. Hij mag dat een eerste keer gaan zingen in taverne "Brazil" in Linden, toen uitgebaat door niemand minder dan zijn latere vriend Sergio.

In een poging te scoren, neemt Sam in 1990 singletjes op zoals "Samen uit, samen thuis" en "Als ik zing", maar pas echt opvallen doet hij in 1991. Jack Rivers weet dat je met degelijke covers altijd opvalt. Hij laat Sam op tekst van Danny Breban en Patrick Renier, "Gloria" inblikken, in de jaren zestig een monsterhit voor de band Them, toen onder aanvoering van Van Morrison. Qua noteringen in de Vlaamse Top Tien is het wachten tot de single "Ze is zo lief voor mij" en een eerste nummer één heeft Sam de eerste februari 1992 met het liedje "Marijke" beet, een originele song geschreven door Dennis Peirs en Patrick Renier en voorzien van een stevige, maar brave dancebeat. Toen Sam de demo te horen kreeg, moest hij meteen aan "My Day Will Come" van The Dinky Toys denken, maar dat was eerder toeval dan opzet. Geen plagiaat dus. Vlaanderen lust dit als zoete koek. In het totaal gaan er vijfentwintigduizend exemplaren over de toonbank. Sam krijgt een gouden plaat en schenkt die meteen aan zijn ouders omdat zij erg veel voor zijn carrière hebben betekend. Die gouden plaat heeft trouwens jarenlang in hun living gehangen. Van Coca-Cola Footwear krijgt Sam het aanbod om voor de Benelux promotie te gaan voeren. De optredens rijgen zich van dan af aan mekaar. Op een bepaald moment trad hij tijdens één weekend zeventien keer op. Een hels tempo dat hij niet kan blijven volhouden. Datzelfde jaar wordt zijn eerste album uitgebracht met daarop twaalf liedjes waaronder zijn eerder uitgebrachte singles en ook zijn volgende hit "Kom mijn liefste meisje" geschreven door Raymond Felix, goed voor een derde plaats in de Vlaamse Top Tien. Het volksliedje "Zeg Kwezelke" in een bewerking van Patrick Renier wordt de volgende gok, maar een hoogvlieger kan je dit nummer bezwaarlijk noemen. Gooris is nog op zoek naar zijn juiste richting. Op het einde van 1992 staat hij hoog genoteerd in de Vlaamse Top Tien met "Jij bent nu zeventien geworden", een vertaling van "Seventeen Tomorrow" door Ke Riema en in 1961 al een hit voor Will Tura . Diezelfde maand brengt Sam, speciaal voor zijn jongste fans die talrijk naar zijn optredens kwamen en op aanraden van Jack Rivers het album "Voor Kinderen" op de markt met liedjes zoals "Mama is jarig", "Dat is vakantie" en "Met opa op stap". Op dat album staan op verzoek van de jonge fans ook een aantal van zijn hits in karaokeversie.

Twee jaar later is er het album "Kom Terug" met daarop de titelsong "Kom terug bij mij" en twee versies van de hit "Wully Bully": een eerste maal in een discoversie en een tweede maal in de ei zo na originele sixtiesversie, al staat die onvertaald op het actief van Sam The Sham & The Pharaohs die daar in 1965 wereldwijd een hit mee scoorden. De drieëntwintigste april 1994 staat Sam met "Wully Bully", vertaald door Jo De Clercq alias Jo met de Banjo, op één in de Vlaamse Top Tien en zal daar zestien weken lang in blijven rondcirkelen. Inpikkend op het WK Voetbal maakt Sam er dat jaar een tweede versie van opgedragen aan Josip Weber, topscorer op dat moment in de Belgische competitie.

Na "Wully Bully" pakt Sam op tekst van Jo De Clercq uit met een bewerking van de hit "Baby Come Back" waarmee de Britse Equals in 1968 een internationale hit scoorden. Wel geen nummer één in de Vlaamse Top Tien, ook niet de opvolger "Waar is mijn meisje". Wél raak is het de tweeëntwintigste juli 1995 wanneer Sam Vlaanderen inpalmt met zijn versie van "Gimme hope Jo'anna" van Eddy Grant (voormalig lid van The Equals). In een vertaling van Yvan Brunetti wordt dat "Laat het gras maar groeien". Het is tevens de titel van een album dat in 1995 in de markt wordt gezet met daarop tevens de volgende singles "Verlaat me nooit" van Salim Seghers en Josefien dat wij oorspronkelijk kennen als "My Girl Josephine" van Fats Domino.

De vijfentwintigste mei 1996 is het weer redelijk bingo wanneer Sam schittert met een vertaling van de hit "Mademoiselle Ninette" van The Soulful Dynamics, een Liberiaanse groep die vanuit Duitsland in 1970 de wereld probeerde te veroveren met dit liedje. Vele jaren later zal Sams veel jongere collega Matthias Lens dit op zijn eerste cd zetten. Na een aantal interne discussies waarover noch Sam noch Jack iets kwijt willen, gaan beiden met slaande, zij het gedempte deuren in 1996 uit elkaar. In de maand april wordt in de slipstream van die scheiding nog snel het album "De beste van Sam Gooris" op cd in de markt gezet.

Sam gaat van dan af verder onder de vleugels van Valère Pieraerts van het bekende theaterbureau King waar intussen ook Clouseau en Isabelle A een veilig onderkomen hebben gevonden. Qua platenfirma vindt Sam onderdak bij CNR en worden zijn platen door Arcade verdeeld. Hij gaat samenwerken met de schrijvers Mon ' S Jegers en Berre Bergen (van De Kreuners) en komt zomers op de proppen met het dansante "Sammaranja(Tico Bolero)" dat ondanks de verwachtingen niet echt aanslaat. Begin 1998 maken beide heren Sam een beetje onsterfelijk door het nummer "Basketsloefkes" dat we intussen wel een Goorisklassieker mogen noemen. Qua tekst heeft Sam mogen meetekenen. "Op m'n sloefkes" is de titel van zijn volgende album met daarop ook de volgende singles "Oehlala-hé Manuela", "Vlieg er maar in" en "Ambiance, ambiance". Er staan ook covers op van bekende hits waaronder "Doo Wah Diddy" van Manfred Mann en "D.I.S.C.O." van Ottawan. Privé zit het Sam keihard mee. Hij leert tijdens een aflevering van "Sterrenslag" in Oostende de dochter van Jean-Marie Pfaff kennen, Kelly, met wie hij zich één maand en tien dagen later al verlooft. Nog wat later trouwen zij in Zwitserland. De tiende mei 2000 wordt hun dochter Shania geboren en de vierentwintigste maart 2001 hun zoon Kenji.

In 1999 verrast Sam ons met zijn versie van "Comment ça va" dat in 1983 in de Lage Landen al een hit was geweest voor de Nederlandse groep The Shorts, in die tijd jonge gasten van om en nabij de zeventien. Een vierde plaats in de Vlaamse Top Tien bewijst dat Sam zijn voeling met de smaak van het Vlaamse publiek nog niet heeft verloren. Dat bewijst hij ook in de zomer van 2000 nog maar eens met een bewerking van het volksliedje "Ik heb de zon zien zakken in de zee" in een bewerking én productie van Wim Claes. "Feesten als de beesten" doet het ook niet onaardig en een voltreffer tijdens zijn liveoptredens wordt de daaropvolgende single "Wij zijn de mannen", opnieuw een traditional deze keer bewerkt door Wim Claes samen met Gene Thomas. Hiermee heeft Sam voor een poos zijn bekendste hits neergezet. Nadien gaat de hitkaars wat lager branden.

Van 2002 is Sam aan de zijde van de familie Pfaff te zien in de realitysoap "De Pfaffs" op VTM, voor het merendeel opgenomen in de villa van de Pfaffs in Brasschaat. Deze reeks, in een productie van Eyeworks, gaat de zesde september bij VTM van start en zal ook in Nederland te zien zijn via AVRO, RTL4 en RTL7. Daar blijft het qua televisiewerk niet bij. Samen met Kelly presenteert hij voor JIMtv het programma "Sam & Kelly" waarin zij bekende vrienden op de koffie krijgen. In april 2003 is Sam te zien bij VTM als vliegende reporter in het programma "De keuze van de kijker". Dit programma valt echter bij de kijker niet in de smaak en wordt snel afgevoerd. Vanaf oktober 2005 duikt hij bij diezelfde zender een jaar lang op als presentator van het populaire jeugdprogramma "Schuif af", nadat Ingeborg het voordien zestien jaar lang heeft gepresenteerd. Omdat het medium televisie hem wel ligt, zien we Sam tijdens 2006 in een editie van "Sterren op de dansvloer" in de armen van zijn danspartner Ellen Ekkart. Zij eindigen als voorlaatsten. Winnaars dat jaar worden Dina Tersago samen met haar latere vriend Wim Gevaert. Dat jaar scoort Sam wel nog een keer in de Vlaamse Top Tien en dat met het liedje "Een sms'je doet geen zeer", een Nederlandse tekst van Bart Van den Bossche op de reggaehit "Sweat( A la la la la song)" van Inner Circle die daar in 1992 een vette hit mee op het droge hadden.

Sam en zijn familie spelen in 2006 een bescheiden rol als fietsers in de bioscoopfilm "Plop in de stad" (de zesde langspeelfilm van Kabouter Plop) in een productie van Studio 100, naar een scenario van Gert Verhulst en Hans Bourlon, en in een regie van Matthias Temmermans. In de hoofdrollen herkennen we Walter De Donder, Chris Cauwenberghs, Aimé Anthoni en Agnes De Nul. Twee jaar later duikt Gooris op bij de VRT in het Eén programma "Zo is er maar één" waarin hij zijn versie neerzet van de Toasthit "Ik schreeuw het van de daken". Hij maakt vanaf 20 oktober tot en met 23 december 2008 ook deel uit van de jury van de muziekwedstrijd van Nickelodeon "Superster-The Family Battle" en dat aan de zijde van Sandrine en Achmed Akkabi.

De vijfentwintigste juni 2011 geraakt Sam Gooris tot op de vijfde plaats in de Vlaamse Top Tien met "Besame mucho", een cover op tekst van Jacques Zwart van de gelijknamige hit van de groep Easy Connection, in een productie van Lex De Groot die ook met De Smurfen, Nicole en Hugo , M-Kids en Xandee samenwerkte. De tiende juni 2011 trakteert Sam zijn fans op een gloednieuw album "Ambiance in De Lage Landen", in een productie van Lex De Groot, met daarop twaalf ambiancemakers. Zes Vlaamse en zes Nederlandse klassiekers die Sam op de hem zo eigen manier heeft bewerkt: "Besame mucho", "Zomersproetjes", "Saragossa", "Per spoor", "Drink rode wijn", "Marijke" enz... De vijfentwintigste juni staat Sam met dit album op de eenentwintigste plaats in de Ultratop Album 200.

De eerste januari 2012 betekent het einde van de Vlaamse realitysoap "De Pfaffs". Tien jaar lang hebben we het dagelijks leven van ex-doelman Jean-Marie Pfaff en zijn familie op de voet kunnen volgen. De reeks was in het totaal goed voor tweehonderdtweeënzeventig afleveringen.

Sam deelt in 2012 op dertig en eenendertig maart en op een, zes en zeven april samen met Frans Bauer het podium van het "Schlagerfestival" in de "Ethias Arena" in Hasselt en dat met onder meer De Romeo's, Samantha, Christoff , Willy Sommers , Dana Winner en Bart Kaëll. Het jaar voordien stond Sam daar op een, twee en drie april trouwens ook al sfeer te scheppen aan de zijde van Jan Smit, Laura Lynn , The Sunsets, Eddy Wally en Willeke Alberti. De twaalfde december 2012 gaat de film "K3 Bengeltjes" zowel in België als in Nederland in première. Bijrollen zijn er weggelegd voor onder anderen: Jacques Vermeire, Sam Gooris en Chris Van den Durpel. De regie is in handen van Bart Van Leemputten. Sam speelt de rol van Carlo, fan van Karen. Als aanloop naar die film wordt de K3-single Waar zijn die engeltjes? ingeblikt, de dertigste juni op één terug te vinden in de Vlaamse Top Tien.

De negende februari 2013 staat Sam zelf op één in die Vlaamse Top Tien met de meezinger "Feesten met de Sam", geschreven door Slavko Avsenik en Charlotte Therssen, daarbij geruggensteund door The Sunsets en Frans Bauer. Op het einde van dat jaar duikt Sam verrassend op in de hitlijsten met "Dans met mij", een nummer van Johan Vorster en Ewald Coleske in een productie van Lex De Groot.

Gooris mag zich eens lekker laten gaan en het publiek amuseren op dinsdag tweeëntwintig juli 2014 op het Sint-Baafsplein tijdens de Gentse Feesten. Hij staat dat jaar uitgerekend vijfentwintig jaar op de planken. Al die jaren blijft hij optreden voor zo'n vijftienhonderd euro voor een halfuur zingen, live on tape. Hij is daar best tevreden mee. Sam zelf heeft geen benul van hoeveel er op zijn bankrekening staat. Hij is daar niet mee bezig, dat laat hij liever over aan zijn vrouw Kelly en zijn boekhouder. Over Kelly gesproken. De tiende november bloklettert "Het Laatste Nieuws", "Droom Sam komt uit: Kelly Pfaff trouwt voor de tweede keer." De Vlaamse Kelly Pfaff (37) en Sam Gooris (41) zijn voor de tweede keer in het huwelijksbootje gestapt. De twee reisden af naar Las Vegas om de droom van zanger Sam waar te maken. "Dochter Shania en zoon Kenji waren bij de huwelijksvoltrekking aanwezig", meldt het Vlaamse weekblad "Story". "Sam heeft er altijd van gedroomd om te trouwen in een typische Elviskapel in Las Vegas", aldus Kelly. "Het is mooi dat onze kinderen er nu bij kunnen zijn, want zij zien elke dag hoe graag we elkaar zien. Al vragen ze ons af en toe ook of wij ooit gaan scheiden, omdat we dat rondom ons vaak zien gebeuren. Zeg nooit nooit, maar dat we onze huwelijksgeloften hernieuwen, zegt genoeg."

Qua singles is het wachten tot de achtentwintigste april 2015 wanneer Sam zijn fans verrast met het dansante "Dansen op de tafels" en daarmee meteen doorstoot naar de eerste plaats van Family's "Vlaamse Top Vijftien". Iets voordien, de zevenentwintigste, achtentwintigste, negenentwintigste maart en de derde en vierde april, stond hij nog op het podium van het "Schlagerfestival" in Hasselt samen met onder meer Tom Waes, Laura Lynn & The Lynn Sisters, De Romeo's, Willy Sommers , Luc Steeno en Sandra Kim.

Om de muzikale smaak van Sam beter te leren kennen, kon je op Radio Nostalgie luisteren naar het programma "De platenkast" met Stefan Ackermans. Daar kwamen we te weten dat Sam tuk is op "The Way You Make Me Feel" van zijn idool Michael Jackson, Connected van Stereo Mc's (de dag dat hij dit voor de eerste keer hoorde, werd hij net eenentwintig), "Let me entertain you" van Robbie Williams (Sams ideale plaat om een feestje mee te beginnen), "It's my life" van Bon Jovi, "Hotel California" van The Eagles en niet te vergeten de openingsdans van zijn huwelijk "You're still the one" van Shania Twain, naar wie hun dochter werd genoemd.

Donderdag 25 juni 2015 staat Sam op de affiche van "Pennenzakkenrock" aan het Zilvermeer op het Provinciaal Recreatiedomein te Mol. Hij deelt daar de affiche met onder anderen Laura Omloop, Emma Bale, Regi, Maarten Cox, Gene Thomas , D.J. Wout en de KetnetBand.

In het najaar van 2017 wordt Sam door Vier uitgenodigd om als jurylid te zetelen tijdens het 15de seizoen van "De slimste mens ter wereld". Daarover lezen we in TV-Familie: "Vorig jaar kon je Sam Gooris opmerken tussen de deelnemers van De Slimste Mens, maar dit jaar wordt hij gepromoveerd tot jurylid en neemt hij plaats naast oude rotten in het vak als Jeroom en Philippe Geubels. Nerveus is hij echter niet. “Mannekes zeg, wáárom zou ik daar in godsnaam nerveus voor zijn? Ik ga gewoon mezelf zijn, zoals altijd. En voor de rest: we zien wel, hé.” Hij zei meteen ja toen Erik hem vroeg. ”Ik was vorig jaar kandidaat in De Slimste Mens, en het leek mij wel tof om eens in de jury te zitten. Tijdens mijn aflevering vorige keer waren Karen Damen en Marc-Marie Huijbregts de juryleden. En amai, ik heb toen zo hard met hen gelachen... Dus ja, ik heb direct ‘ik doe het’ tegen Erik gezegd."De 19de oktober was het meteen lachen geblazen toen Sam aan de zijde zat van Marc-Marie. Hij laat tevens weten dat hij vanaf vrijdag de 23ste maart 2018 te gast zal zijn tijdens het Schlagerfestival in "Ethias Arena" te Hasselt met op de affiche onder anderen Christoff, De Romeo's, Coco Jr. en Umberto Tozzi.

Sam Gooris is niet meer van de Vlaamse en Nederlandse podia weg te slaan. Elk weekend is hij op de baan, goed voor zo’n 120 tot 150 optredens per jaar.